ဘာသာေပါင္းစံု ခ်စ္ၾကည္ေရးမွသည္ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီၫြတ္ေရးကို ထူေထာင္ရမည္

Source: Original & MMSY ျမန္မာ့အလွ (အလင္းတန္းဂ်ာနယ္ေဆာင္းပါး) By ေအးလြင္

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏အလွမွာ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွ်မဟုတ္ေခ်။ ျမန္မာျပည္သားတို႔၏ ႏွလံုးသားတြင္လည္း ထင္ဟပ္လ်က္ရွိပါသည္။ အမွန္တရားကို ခံုမင္တန္ဖိုး ထားၾကသည့္ ျမန္မာတို႔သည္ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ ကိုယ့္ပံုစံအသီးသီးတို႔ျဖင့္ ထိုသစၥာအမွန္ကို လြတ္လပ္စြာ ရွာေဖြခဲ့ၾက၏။ သက္ေသအျဖစ္ျပပါဆိုလွ်င္ ကမာၻ႔အဓိက ဘာသာႀကီးေလးခုတို႔သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ေရာင္ဝါထြန္းလင္းလ်က္ရွိ၏။

ျမန္မာတို႔၏ ပင္ကိုဗီဇတြင္ သနားၾကင္နာတတ္သည့္ က႐ုဏာတရားသည္ ကိန္းဝပ္လ်က္ရွိၿပီးျဖစ္၏။ ျမန္မာျပည္သားလူမ်ားစုကိုးကြယ္သည့္ ေထရဝါဒ ဗုဒၶသာသနာသည္ သတၱဝါဟူသမွ် ေက်ာသားရင္သားမခြဲျခားဘဲ ေမတၱာထားရန္ ၫႊန္ျပထား၏။



ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါတို႔မွာ ႐ုပ္ႏွင့္နာမ္ျဖင့္သာ စုဖြဲ႔ထား၍ လူ မ်ိဳးအားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ လူတန္းစားအားျဖင့္လည္းေကာင္း ခြဲျခားမႈမရွိေစဘဲ ႐ႈမွတ္တတ္ေအာင္ သြန္သင္ျပသခဲ့၏။ အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္ စတင္ေပၚေပါက္ ခဲ့သည့္ မဟာယန၊ ေထဝါဒဗုဒၶဘာသာနည္းတူ ဟိႏၵဴဓမၼသည္လည္း ပ်ဴေခတ္ကတည္းက ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သမိုင္းအေထာက္ အထားမ်ား ရွိပါသည္။ အေရွ႕အလည္ပိုင္းမွာ အစပ်ိဳးခဲ့သည့္ ခရစ္ယာန္ႏွင့္ အစၥလာမ္ဘာသာတို႔သည္လည္း သူ႔အတိုင္းအတာႏွင့္သူ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ ထည္ဝါေသာ အခန္းက႑ျဖင့္ အတည္တက်ရွိေနပါသည္။
လူသားတို႔အား ေကာင္းက်ိဳးျပဳ၍ အလင္းေဆာင္ခဲ့သည့္ ဘာသာသာသနာအသီးသီးတို႔မွာ ကမာၻအႏွံ႔၌ ပြင့္ထြန္းခဲ့ၾကေသာ္လည္း ျမန္မာျပည္မွာ စည္ပင္ သာယာ၍ ျပန္႔ပြားထြန္းကားေနျခင္းမွာ ျမန္မာတိုင္းက ဂုဏ္ယူသင့္ေသာအခ်က္ျဖစ္၏။ အကယ္စင္စစ္တြင္မူ လူသားတိုင္း၌ မိမိယံုၾကည့္ရာကို ေရြးခ်ယ္ ပိုင္ခြင့္မွာ လူသား၏ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးတစ္ရက္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ လူမ်ိဳးဟူသည္မွာ မိမိေနထိုင္ရာေဒသ၊ မိမိခႏၶာကိုယ္၏ ဖြဲ႕စည္းတည္ေဆာက္မႈ စသည့္ ႐ုပ္ဝိေသသလကၡဏာတို႔ႏွင့္ သက္ဆိုင္ပါသည္။ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈမွာ ႏွလံုးသားႏွင့္ လံုးဝသက္ဆိုင္လ်က္ရွိပါသည္။ မည္သည့္လူမ်ိဳးမဆို မိမိယံုၾကည္ ရာကို လြတ္လပ္စြာ လက္ခံက်င့္သံုးခြင္ရွိပါသည္။ ယင္းသုိ႔ယံုၾကည္ျခင္းအားျဖင့္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးအျဖစ္ ေပၚထြန္းမလာႏိုင္ပါ။ ဘာသာတရားတစ္ခုအား လက္ခံျခင္းသည္ သက္ဆိုင္ရာပုဂၢိဳလ္ေနထိုင္ေသာ တိုင္းျပည္ေပၚခ်စ္ျမတ္ႏိုးျခင္း၊ သစၥာေစာင့္သိျခင္းႏွင့္လည္း မဆိုင္ပါ။ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုျဖစ့္ ဖြဲ႕စည္း ထား သာ ႏိုင္ငံတြင္ ဘာသာေပါင္းစံုရွိေနမည္မွာ သဘာဝနိယာမျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္ဘာသာကို ကိုးကြယ္သည္ျဖစ္ေစ၊ တိုင္းျပည္ႏွင့္ ယင္းတိုင္းျပည္ တြင္း၌ ေနထိုင္ၾကသည့္ လူသားတို႔၏အက်ိဳးကို သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ရန္သာ အဓိကက်ပါသည္။
ဤေနရာတြင္ ႏိုင္ငံသား၊ လူမ်ိဳးႏွင့္ ဘာသာတို႔အား ခြဲျခားစြာသိႏိုင္ပါက တိုင္းျပည္တစ္ျပည္၏ စည္းလံုးညီၫြတ္မႈႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို ေဆာင္ ရြက္ ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္တြင္ ဘာသာတူ၊ လူမ်ိဳးျခား မ်ားရွိႏိုင္သလို လူမ်ိဳးတူ ဘာသာျခားမ်ားလည္း ရွိႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ ယင္းတို႔ အားလံုးမွာ ႏိုင္ငံသားမ်ားသာျဖစ္ၾကပါ၏။ ဥပမာအားျဖင့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးအျဖစ္ အမႈထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ ဟန္နရီ ကစ္စင္ဂ်ာ သည္ ဂ်ာမန္ဂ်ဴးလူမ်ိဳး၊ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ျဖစ္ၿပီး အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားတစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံမွ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသို႔ ကူးေျပာင္းလာသူတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ လူမ်ိဳးေရးႏွင့္ပတ္သတ္သည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ခံယူခ်က္အား ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၂၆ ရက္၊ ေရႊတိဂံုေစတီအလယ္ပစၥယံ၊ ဖဆပ လညီလာခံသဘင္ႀကီးတြင္ မိန္႔ၾကားခဲ့သည့္ မိန္႔ခြန္းအား ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ သိႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ အနည္းငယ္ေကာက္ႏုတ္တင္ျပရပါလွ်င္
“လူမ်ိဳးဆိုသည္မွာ သုခ၊ ဒုကၡ၊ အတူခံစားၾက၍ နီးနီးစပ္စပ္ အက်ိဳးျခင္းထပ္ၿပီးလွ်င္ ႏွစ္ပရီေစၧဒရွည္လ်ားစြာ တစ္မ်ိဳးတစ္စားတည္းဟု စိတ္ထားရွိသူတို႔ ကို တစ္စုတည္းေပါင္း၍ေခၚေဝၚျခင္းသာျဖစ္ေပသည္။ အမ်ိဳးအႏြယ္၊ ကိုးကြယ္သည့္ဘာသာတရား၊ ေျပာဆိုေသာဘာသာစကားတို႔ အေရးထားရမည္ျဖစ္ ေသာ္လည္း ေအးအတူ၊ ပူအမွ်၊ ေကာင္းတူဆိုးဖက္ ပူးေပါင္းလ်က္ေနလိုေသာ အစဥ္အလာဆႏၵေပၚတြင္ ဝံႆႏုရကၡိတတရားသည္ တည္ေနေပသည္။”
မည္သည့္ဘုရားမွ် မပြင့္ခဲ့သည့္ ျမန္မာျပည္၌ မွီတင္းေနထိုင္ၾကသည့္ လူသားတို႔ ဘာသာေပါင္းစံုကို လက္ခံကိုးကြယ္လ်က္ရွိၾကပါသည္။ ဘာသာေပါင္းစံု ခ်စ္ၾကည္ေရးမွသည္ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီၫြတ္ေရးကို ထူေထာင္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ လြဲမွားေသာ အခ်က္အလက္မ်ားေပၚ အေျခခံၿပီး စိတ္ဝမ္း ကြဲ ျပားမႈမျဖစ္သည့္ပါ။ လူအမ်ားစု ကိုးကြယ္သည့္ဘာသာႏွင့္ လူနည္းစုကုိးကြယ္သည့္ဘာသာဝင္တို႔သည္ အျပန္အလွန္ စာနာေထာက္ထားၿပီး ေလးစား ခ်စ္ၾကည္ရန္ အလြန္အေရးႀကီးပါသည္။ လူကို လူလိုျမင္ၿပီး ႐ုပ္နာမ္ႏွင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာ လူသားတို႔မွာ အေျခခံအားျဖင့္ တူညီမႈရွိၿပီး ေကာင္းရာ လုပ္ေသာလူႏွင့္ မေကာင္းရာလုပ္ေသာလူဟူ၍သာ ခြဲျခားအပ္ပါသည္။ ဘာသာတရားအဆံုးအမတို႔ မည္မွ်ေကာင္းေစကာမူ ယင္းဘာသာဝင္ပါဟု ခံယူ ထားသူတိုင္း ထိုတရားေကာင္းတို႔အား မက်င့္ၾကပါ။ ထုိအခါ ဝါဒႏွင့္ ဝါဒီခြဲျမင္ရပါေတာ့မည္။ လက္မ မေကာင္း လက္မ၊ ေျခမ မေကာင္း ေျခမ ျဖစ္သင့္ပါ သည္။ ငါးခံုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလွလံုး မပုပ္ရေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကရန္သာရွိပါ၏။ ဘာသာဝင္တစ္ဦး အဓမၼမႈက်ဴးလြန္လွ်င္ ထုိသူ၏လုပ္ ရပ္အျဖစ္မွတ္ယူၿပီး ဘာသာတရား၏ အဆံုးအမေၾကာင့္ ထုိမေကာင္းမႈျပဳျဖင္းျဖစ္သည္ဟု မခံယူအပ္ေပ။
လူမ်ားစုက လူနည္းစုကုိ သက္ညႇာရသလို လူနည္းစုကလည္း လူအမ်ားစု၏ မတူကြဲျပားမႈကို အသိအမွတ္ျပဳ၍ မွန္ကန္စြာ ဆက္ဆံမွသာလွ်င္ လူ႔အစုေဝး တစ္ရပ္တြင္ (Unity in Diversity) မတူကြဲျပားမႈမွ ညီၫြတ္မႈတည္ေဆာင္ႏိုင္ေပမည္။ ငါႏွင့္မတူ ငါ့ရန္သူဟု မသတ္မွတ္ဘဲ မတူညီျခင္းမွာ ဉာဏ္ကူ ျခင္းဟုခံယူပါက ဗဟုဝါဒ (Pluralism) ၏ အေကာင္းႏွင့္ အျပဳသေဘာသက္ေရာက္မႈ (Positive Impact) ကို ရရွိေပမည္။ မတူသူတို႔ႏွင့္အတူ ၿငိမ္းခ်မ္း စြာယွဥ္တြဲ၍ ေနထိုင္ႏိုင္ရန္ မတူညီမႈကို နားလည္သေဘာေပါက္လက္ခံသည့္ စိတ္ထား (Tolerance) ရွိရန္လိုအပ္ပါသည္။
~~~~~~~~~~ ေန႔စဥ္သတင္းစာအျဖစ္ ထုတ္ေဝခြင့္ မၾကာမီက ရရွိထားသည့္သတင္းစာ (ေမလ ၁ဝ ရက္ေန႔ထုတ္) တြင္ အစၥလာမ္ႏွင့္ပတ္သတ္၍ လြဲမွားေသာ အခ်က္ အလက္မ်ားေဖာ္ျပထားပါသည္။
“ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ေခတ္က ျမန္မာျပည္တြင္းသို႔ အိႏၵိယမွလူမ်ား တံခါးမရွိ ဓားမရွိ ဝင္ခြင့္ရ၍ ဘဂၤါလီလူမ်ိဳးမ်ားဝင္လာေၾကာင္း၊ ယင္းတို႔သည္ သိမ္မ်ားကို ဖ်က္၍ ဗလီမ်ားေဆာက္ခဲ့ေၾကာင္း၊ အဆိုပါ ဘဂၤါလီ မြတ္ဆလင္၊ ခ်စ္တီးမ်ား (ေဆာင္းပါးရွင္၏ေဖာ္ျပခ်က္) သည္ ျမန္မာျပည္မွ ေတာင္သူလယ္သမားတို႔ အား ေငြတိုးေခ်းၿပီး ေခါင္းပံုျဖတ္ခဲ့ေၾကာင္း” စသျဖင့္ ေရးသားထားပါသည္။
ျမန္မာျပည္သို႔ အစၥလာမ္သာသနာ ၇ ရာစုႏွစ္ ေအဒီ၊ ပိတ္သံုမင္းလက္ထက္ (ေအဒီ ၆၅၂ – ၆၆၁) အတြင္ အာရပ္လူမ်ိဳးကုန္သည္တို႔သည္ သထံု၊ မုတၱမ အစရွိေသာ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိရာမွာ စခဲ့ပါသည္။ (ဦးၾကည္ ဘီေအ၊ ရာဇဝင္ဂုဏ္ထူး၊ ျမန္မာရာဇဝင္သိအပ္ဖြယ္အျဖာျဖာ၊ စာမ်က္ႏွာ (၈၁ – ၈၃)၊ သာသနာေရာင္ဝါထြန္းေျပာင္ေစဖို႔၊ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာန၊ ၁၉၉၇ ခု မတ္လထုတ္)။
ယင္းတို႔တြင္ ဆူဖီသူေတာင္စင္တို႔ပါဝင္ကာ ျမန္မာျပည္သူတုိ႔က ထိုသူေတာ္စင္တို႔၏ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာကို ေလးစားၾကည္ညိဳခဲ့ၾကပါ၏။ ထိုသူေတာ္စင္ တို႔ ျမန္မာျပည္သူတို႔၏ႏွလံုးသား (ပရမတ္တရား) ႏွင့္ ဦးေႏွာက္ (ဆင္ျခင္တံုတရား) တို႔အေပၚ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၾက၏။ (Won the Hearts and Minds of the People) ပုဂံေခတ္ေက်ာက္စာတို႔တြင္ တိုင္းရင္းသား၊ ႏိုင္ငံသားအစၥလာမ္ဘာသာဝင္တို႔အား ရည္ၫႊန္းသည့္ “ပန္းသိဃ္”၊ “ပသည္” ဟုေရးသား ခ်က္မ်ား ပါရွိသည္။ (ေဒၚတင္စိန္၊ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ယဥ္ေက်းမႈ နိဒါန္း၊ အတြဲ ၃၊ အပိုင္း ၄၊ စာ – ၇၅။ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လထုတ္)
ပုဂံေခတ္ေရွးဦးပိုင္းမွစ၍ တိုင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳးအတြက္ ဦးေဆြးဆံျမည့္အမႈထမ္းခဲ့သည့္ တိုင္းရင္းသား၊ ႏိုင္ငံသား အစၥလာမ္ဘာသာဝင္တို႔သည္ ယေန႔ ထက္တိုင္ရွိေနပါသည္။ ျမန္မာမင္းမ်ားက ႏိုင္ငံျခားသားကၽြမ္းက်င္သူ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္တို႔အား ေငြေၾကးေပး၍ ငွားရမ္းထားသည့္ ေၾကးစားမ်ားအျဖစ္မဟုတ္ဘဲ တိုင္းျပည္၏ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာ သားသမီးေကာင္းရတနာမ်ားအျဖစ္ အမႈထမ္းသူမ်ားတြင္ ဝန္ႀကီး မဟာဗႏၶဳလ၏တပ္မွဴး ေနမ်ိဳးဂု႑ရတ္ (အစၥလာမ္ဘြဲ႔အမည္ အဗၺဒုလ္လာရင္မ္) (ကုန္ေဘာင္ဆက္ မဟာရာဇဝင္ ဒု – တြဲ၊ စာ ၃၇၉ – ၃၉၂) ေတာင္တြင္းႀကီးစစ္ေၾကာင္း၏ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အျဖစ္ခန္႔ထားခံရေသာ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ အကၠပတ္ျမင္းဝန္၊ ပင္လယ္ၿမိဳ႕စားႀကီး၊ မင္းႀကီးမဟာမင္းထင္ရာဇာဦးၿခံဳ (ကုန္းေဘာင္ဆက္ မဟာရာဇဝင္ေတာ္ႀကီး (တ) တြဲ၊ စာ ၈ဝ၉ – ၇၁ဝ၂) တို႔အပါအဝင္ ဆရာႀကီးဦးရာဇတ္ကဲ့သို႔ အာဇာနည္သူရဲေကာင္း မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာမြတ္ဆလင္ႀကီးမ်ား ရွိခဲ့ပါသည္။
ေဆာင္းပါးရွင္သည္ ဘဂၤါလီလူမ်ိဳးႏွင့္ ခ်စ္တီးလူမ်ိဳးကိုပင္ ခြဲျခားမသိေပ။ ခ်စ္တီးတို႔မွာ အိႏၵိယေတာင္ပိုင္းမွ ဟိႏၵဴဘာသာဝင္တို႔ျဖစ္၏။ ဘဂၤါလီလူမ်ိဳးတို႔ မွာ ဘဂၤလားနယ္မွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာ၊ ခရစ္ယာန္၊ ဟိႏၵဴ၊ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္မ်ားအျဖစ္ ရွိေနၾကပါသည္။ အစၥလာမ္သာသနာသည္ အတိုး စားျခင္းကို လံုးဝတားျမစ္ထားပါသည္။ ဝက္သားစားျခင္းထက္ပင္ ျပစ္မႈထိုက္ပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ အေျခခံအခ်က္မ်ားကိုပင္ မသိဘဲႏွင့္ မတူကြဲျပားမႈ မ်ားႏွင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေသြးဝမ္းကြဲ၍ စည္း႐ံုးမႈပ်က္ျပားေစသည့္ အေျခအျမစ္မရွိေသာ (Misinformation Disinformation) မ်ားကို သတင္းစာတစ္ေစာင္အေနျဖင့္ မေဖာ္ျပသင့္ပါ။ ႏိုင္ငံ၏စတုတၳမ႑ိဳင္ျဖစ္သည့္ မီဒီယာတို႔သည္ အဆိပ္သင့္စာေပမ်ား ျဖန္႔ျဖဴးရာဌာနျဖစ္လာပါက ႏိုင္ငံ၏ကံၾကမၼာမွာ အလြန္ရင္ေလးဖြယ္ရာျဖစ္ပါမည္။ ျမန္မာ့အလွကို အက်ည္းတန္အ႐ုပ္ဆိုးေအာင္ အမုန္းတရားတို႔ျဖင့္ မခ်ယ္မႈန္းသင့္ပါေၾကာင္း တင္ျပအပ္ပါသည္။
အလင္းတန္းဂ်ာနယ္ အမွတ္ (၇၀၅)၊ ေမ၂၁၊ တနလၤာ၊ ၂၁၀၂၊ စာမ်က္ႏွာ ၂၈ႏွင့္ ၂၉ ကိုျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။